WSKAZÓWKI DLA RODZICÓW

Mamo, tato poczytaj ...            

DZIECKO, A TELEFON KOMÓRKOWY. WPŁYW NA ROZWÓJ I RYZYKO UZALEŻNIEŃ. Zachęcamy do zapoznania się z prezentacją zamieszczoną poniżej. 

PDFDziecko a telefon komórkowy.pdf (2,01MB)
 

 

KSIĄŻKI, KTÓRE WARTO PRZECZYTAĆ

„ Jak mówić, żeby maluchy nas słuchały” Julie Adair King, Joanna Faber

Wydawnictwo: Media Rodzina

Podręcznik niezbędny dla każdego, kto w domu czy w pracy ma do czynienia z małymi dziećmi, poprzedzony przedmową Adele Faber, jedną z autorek bestsellerowego Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły, nazwanego przez „The Boston Globe” „biblią wychowania”.

Jak poradzić sobie z maluchem, który nie chce myć zębów, odmawia jedzenia warzyw lub rozrzuca książki po całym pokoju? Jak mówić, żeby maluchy nas słuchały to kompendium wiedzy dotyczącej wychowania dzieci w wieku 2-7 lat. Autorki, Joanna Faber (córka Adele) i Julie King dzielą się swoim wieloletnim doświadczeniem w pracy z dziećmi, a także wyciągają wnioski z wielu rozmów z rodzicami i specjalistami i za pomocą autentycznych historii oraz komiksów znanych z poprzednich tytułów w serii dostarczają szeregu praktycznych narzędzi i wskazówek, jak się komunikować, rozmawiać i rozwiązywać trudne sytuacje, nie ignorując przy tym potrzeb dziecka ani swoich.

To książka ze wszech miar praktyczna, a nie teoretyczna. Autorki pokazują, jak w prosty i niezwykle skuteczny sposób opanować sztukę skutecznej komunikacji z dziećmi. Liczne przykłady i wskazówki wzięte z codziennych doświadczeń ułatwiają nie tylko rozwiązywanie najczęstszych problemów wychowawczych (np. stawianie granic, formułowanie oczekiwań),ale obrazują również metody budowania silnych więzi emocjonalnych między dorosłymi a dziećmi.

Bazując na inspirujących doświadczeniach rodzin z całego świata, autorki pokazują, że każdy, nawet najbardziej zapracowany rodzic może nabrać umiejętności, jakie zawsze „chciał mieć”: spokojnego rozwiązywania rodzinnych konfliktów, stawiania dzieciom granic i zachęcania ich do współpracy.

Pozytywna Dyscyplina. Pierwsze 3 lata życia – Jane Nelsen i in.

Badania pokazują, że pierwsze trzy lata życia dzieci są najważniejszym okresem w ich rozwoju, a przekonania, które formują się w tym czasie, są fundamentalne dla ich całego życia. Założenia i narzędzia Pozytywnej Dyscypliny pomogą Ci zrozumieć świat dziecka, zbudować silne fundamenty dla zdrowej komunikacji oraz położyć podwaliny dla satysfakcjonującej relacji, opartej na wzajemnym szacunku.

Pozytywna Dyscyplina dla zapracowanych i przemęczonych rodziców – Jane Nelsen i in.

Pozytywna dyscyplina dla zapracowanych i przemęczonych rodziców. Jak harmonijnie łączyć życie osobiste, rodzinne i zawodowe oraz w tych trzech obszarach osiągać trwały dobrostan” Jane Nelsen, Kristina Bill, Joy Marchese to niezwykle konkretny poradnik Pozytywnej Dyscypliny, który dostarcza rodzicom narzędzia, dzięki którym mogą być skutecznymi towarzyszami swoich dzieci i jednocześnie nie składać na ołtarzu rodzicielstwa własnego dobrostanu oraz istotnych życiowych celów.

Jak przestać walczyć z dzieckiem? Pozytywna przerwa i 50 innych sposobów dla rodziców i nauczycieli – Jane Nelsen

Odkryj moc „Pozytywnej Przerwy”. To narzędzie, które opiera się na relacji i szacunku do dziecka i samego siebie. W swojej koncepcji autorka wykorzystuje teorię mózgu oraz współczesne badania z zakresu self-reg. Dzięki temu przerwa na wyciszenie, zamiast być karą, staje się dla dziecka i opiekuna sposobem na wyciszenie i powrót do równowagi.

Pozytywna Dyscyplina w praktyce. 49 najskuteczniejszych sposobów na wychowanie samodzielnych i kompetentnych dzieci

Dzięki Pozytywnej Dyscyplinie nie musisz wybierać między skrajnymi modelami rodzicielstwa, między stosowaniem kar a “bezstresowym wychowaniem”. Zamiast tego podążysz ścieżką jednoczesnej życzliwości i stanowczości, opierając się na budowaniu relacji ze swoimi dziećmi i zachęcie. JEST TO KOLOROWA EDYCJA KSIĄŻKI.

Pozytywna Dyscyplina od A do Z. 1001 rozwiązań na codzienne wyzwania rodzicielskie – Jane Nelsen i in.

Ta książka jest lekarstwem… na zbytnią pobłażliwość, w którą czasem wpadamy w imię miłości i dobrych relacji… PD A-Z najmocniej ze wszystkich pozycji stawia rodzica w pozycji lidera. Tu usłyszysz, że masz prawo decydować o pewnych sprawach i nie musisz pytać dziecka o zdanie. Pasy mają być zapięte, a Ty ruszysz dopiero gdy dzieci będą gotowe.

Pozytywna Dyscyplina dla dzieci ze specjalnymi potrzebami – Jane Nelsen i in.

„Pozytywna Dyscyplina dla dzieci ze specjalnymi potrzebami” poświęcona jest specyficznym wyzwaniom, jakie stają przed rodzicami i nauczycielami dzieci o specjalnych potrzebach. Dzięki zawartym w niej prostym radom mogą coraz lepiej wspierać je w rozwoju.

 

                                   CO POWINIEN UMIEĆ 3-LATEK

 Większość trzylatków chodzi już do przedszkola, co bardzo wpływa na tempo ich rozwoju. Widząc inne dzieci z grupy, rodzice często zastanawiają się ,czy ich maluch rozwija się wystarczająco szybko i prawidłowo.

Czy wszystkie przedszkolaki rozwijają się tak samo ?

Co powinno umieć dziecko 3 letnie, a na co jeszcze ma czas?

Jakie są niepokojące sygnały w rozwoju trzylatka ?            

Oto kilka informacji dla Państwa-zachęcam do przeczytania i obserwacji rozwoju własnego dziecka  

UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE MOTORYKI DUŻEJ (ogólna sprawność fizyczna, czynności związane z ruchem całego ciała)

• sprawnie chodzi i biega po równej powierzchni
•  potrafi przejść od siadu do stania i z powrotem całkowicie bez użycia rąk
•  pewnie trzyma przedmioty w czasie chodzenia
•  stoi 2-3 sekundy na jednej nodze (dotyczy zarówno prawej jak i lewej nogi)
•  rzuca, kopie i próbuje łapać piłkę (chwyt polega na przyciśnięciu jej do piersi, gdy piłka upadnie na wyciągnięte ręce)
•  nauczy się jeździć na trójkołowym rowerku i hulajnodze, gdy stworzy mu się możliwość ćwiczenia
•  potrafi wspinać się na niskie przyrządy do zabawy, np. małą drabinkę
•  potrafi przeskoczyć obunóż sznur rozciągnięty na ziemi (trzeba pokazać jak to się robi)
• wchodzi i schodzi po schodach krokiem dostawnym trzymając się poręczy

UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE MOTORYKI MAŁEJ ( sprawność manualna, związana z ruchami palców i dłoni: chwytanie, rysowanie, lepienie z plasteliny, zapinanie guzików, itd.)

• buduje wieżę z ośmiu elementów

• umie odwzorować konstrukcje przestrzenne i płaskie (np. mostek, pociąg, ścianę)
•  potrafi się rozebrać i założyć niektóre części garderoby (majtki, luźne spodnie, kapcie)
•  posługuje się łyżką, widelcem oraz kubkiem
• samodzielnie wykonuje podstawowe czynności higieniczne (korzysta z toalety, myje twarz i ręce i wyciera ręcznikiem)
•  nawleka korale na gumową linkę
•  rysuje postać człowieka w formie głowonogów (z głowy "wyrastają" nogi)
•  lepi z plasteliny obwarzanek lub rogalik, jeśli pokaże mu się, jak to zrobić

UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE PERCEPCJI WZROKOWEJ

• potrafi wskazywać element na ilustracji po obejrzeniu oddzielnego obrazka z tym elementem
•  potrafi składać obrazki z części (2-3 elementy)
•  potrafi układać figury i obrazki w konturach (dopasowuje kształt do otworu)
•  potrafi pogrupować takie same przedmioty wg. koloru
•  potrafi skonstruować proste układy przestrzenne wg. wzoru (np. mostek, ścianę)
•  potrafi narysować koło i krzyżyk wg. wzoru
•  potrafi zapamiętać przedmiot na obrazku i wskazać go po chwili wśród innych

UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE ORIENTACJI W SCHEMACIE CIAŁA I KIERUNKACH W PRZESTRZENI

• wskazuje i nazywa poszczególne części ciała
•  rozumie wyrażenia: przód-tył, do góry-na dół, w bok
•  różnicuje odległość: daleko-blisko, wysoko- nisko
•  rozumie znaczenie przyimków odnoszących się do położenia przedmiotów w przestrzeni i stosuje je w praktycznym działaniu: w, do, na, pod

UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE PERCEPCJI SŁUCHOWEJ

• rozpoznaje głosy i dźwięki wydawane przez różne zwierzęta, instrumenty i niektóre pojazdy
•  rozpoznaje odgłosy dochodzące z otoczenia (np. kroki na schodach, szum pralki, telefon, itp.)
•  potrafi pokazać, skąd dochodzi głos
•  powtarza ze słuchu ciąg 3-4 liczb i krótkie zdanie
•  dopowiada rymowane wyrazy w trakcie uczenia się znanego wiersza
•  różnicuje wyrazy z głoskami opozycyjnymi, np. półka-bułka, teczka-beczka

UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE MOWY

• posługuje się zdaniami złożonymi z kilku słów, wypowiada poprawnie wszystkie głoski oraz większość spółgłosek; głoski s, z, c, dz, c wypowiada jeszcze jako ś, ź, ć, dź; głoska r zastępowana jest przez l
•  często wypowiada się niegramatycznie, upraszcza wyrazy, przestawia kolejność głosek
•  szybko przyswaja słownictwo dotyczące przedmiotów z najbliższego środowiska, codziennych czynności, ze świata roślin, zwierząt, pojazdów
•  nazywa osoby, przedmioty, zwierzęta, pojazdy na obrazkach
•  opowiada co widzi na obrazkach czasami posługuje się czasownikami

 UMIEJĘTNOŚCI MATEMATYCZNE

• najczęściej wyodrębnia przedmioty, kierując się kryterium emocjonalnym (lubię-nie lubię, moje-nie moje)
•  próbuje łączyć po dwa przedmioty tego samego rodzaju (takie same)
•   wyłącza ze zbioru przedmiotów ten niepasujący
•  niektóre trzylatki próbują łączyć po dwa obiekty ze względu na ich jednoczesne występowanie w codziennych sytuacjach, np. czapka i szalik, talerzyk i kubek
•  próbuje segregować ze względu na jedną cechę, np. wielkość (tu duże, tu małe), kolor (tu zielone, tu czerwone), jeżeli mu się zademonstruje, co ma robić
•  rozumie, że aby policzyć należy rytmicznie wskazywać i wypowiadać konkretne słowa, ale ma problem z jednoczesnym wskazywaniem i wypowiadaniem liczebników
•  często pomija liczone przedmioty lub liczy je podwójnie
•  zwykle wypowiada poprawnie dwa, trzy liczebniki (które zna), a potem wylicza je w sposób przypadkowy
•   liczebniki nie mają dla dziecka znaczenia określającego kolejność lub ilość, orientuje się, że po dodaniu jest dużo, a po zabraniu mało
•  ocenia liczebność "na oko"

UMIEJĘTNOŚCI W SFERZE EMOCJONALNO-SPOŁECZNEJ

• sygnalizuje potrzeby fizjologiczne; potrafi samo lub z niewielką pomocą skorzystać z toalety;
• samodzielnie je, potrafi pić płyn przez słomkę
•  potrafi odkręcić i zakręcić kran; wyciera ręce
•  potrafi się rozebrać i założyć niektóre części garderoby, np. buty, luźne spodnie  unika drobnych niebezpieczeństw, np. wie, że może się poparzyć
•  samo wynajduje sobie zabawę (ale nie potrafi długo bawić się samo)
•  stopniowo przyswaja reguły pozwalające funkcjonować w grupie
•  zaczyna rozumieć zasady społeczne oraz przyswajać słownictwo nazywające emocje
•  zaczyna przeżywać mało znane do tej pory emocje, np. wstydu, poczucia winy, zakłopotania i zazdrości
•  potrafi wykonać pojedyncze polecenia, np. ‘’podaj misia’’

 

NIEPOKOJĄCE SYGNAŁY W ROZWOJU TRZYLATKA 

Rozwój każdego dziecka jest kwestią bardzo indywidualną.

Jeśli jednak obserwujecie Państwo u swojego dziecka następujące sygnały :

• dużo się przewraca, ma trudności z utrzymaniem równowagi
• wchodzenie i schodzenie po schodach sprawia mu trudność
• używa dziwnych, niezrozumiałych słów
• jego mowa jest niewyraźna, trudna do zrozumienia
• nie wypowiada zdań
• nie rozumie poleceń
• nie umie bawić się prostymi zabawkami
• nie rozumie zabawy w udawanie czegoś/nadawanie ról
• nie wykazuje chęci zabawy z rówieśnikami
• nie nawiązuje kontaktu wzrokowego
• traci umiejętności, które już nabyło

Warto skonsultować się  ze specjalistami : logopedą, psychologiem, pediatrą

 

                              CO POWINIEN UMIEĆ 4-LATEK

  

          UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE MOTORYKI DUŻEJ

• potrafi kopać i rzucać piłkę
•  łapie piłkę przedramionami, przyciskając ją do siebie
•  umie trafić piłką do kosza z odległości 1,5 m
•  potrafi przeskoczyć z rozbiegu przeszkodę o wysokości 20-25 centymetrów
•  potrafi stać na jednej nodze z otwartymi oczami przez około 15 sekund
•  potrafi skakać w różnych kierunkach (do przodu, do tyłu, w bok)
•  potrafi przeskakiwać z jednej nogi na drugą
•  wchodzi i schodzi po schodach krokiem naprzemiennym nie trzymając się poręczy

     UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE MOTORYKI MAŁEJ

•  rysuje w ograniczonym polu (potrafi się zmieścić między dwoma liniami, np.  zaznaczając  drogę w środku ścieżki)
• zamalowuje powierzchnię kartki lub wyznaczony fragment (bez precyzyjnego  trzymania się  w konturze)
•  opanowuje coraz więcej umiejętności samoobsługowych (czesze włosy, myje zęby, buzię) 
• rozbiera się i ubiera bez zapinania guzików
•  rysuje prosty schemat człowieka
•  potrafi przeciąć kartkę nożyczkami
•  potrafi ulepić z plasteliny proste elementy (kulka, wałek, miseczka)

 UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE PERCEPCJI WZROKOWEJ

• układa układankę z co najmniej 4 elementów
•  potrafi odnaleźć nazwany przedmiot na obrazku z wieloma szczegółami
•  potrafi złożyć prostokąt z czterech jednakowych kawałków mając przed sobą wzór
•  potrafi odgadnąć z pamięci, który z szeregu przedmiotów został zakryty
•  potrafi nazwać podstawowe kolory
•  różnicuje około 6-8 figur geometrycznych (wyszukuje taką samą)
•  potrafi narysować kwadrat oraz krzyżyk z dwóch skośnych linii wg wzoru

 UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE ORIENTACJI W SCHEMACIE CIAŁA I KIERUNKACH W PRZESTRZENI

•  wskazuje i nazywa poszczególne części ciała
•  rozumie wyrażenia: przód-tył, do góry-na dół, w bok
• różnicuje odległość: daleko-blisko, wysoko-nisko
•  rozumie znaczenie przyimków odnoszących się do położenia przedmiotów w przestrzeni i   stosuje je w praktycznym działaniu: w, do, na, pod

           UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE PERCEPCJI SŁUCHOWEJ

• rozpoznaje głosy i dźwięki wydawane przez różne zwierzęta, instrumenty i niektóre pojazdy
• rozpoznaje odgłosy dochodzące z otoczenia (np. kroki na schodach, szum pralki, telefon)
•  potrafi pokazać, skąd dochodzi głos
•  powtarza ze słuchu ciąg 3-4 liczb i krótkie zdanie
•  dopowiada rymowane wyrazy w trakcie uczenia się znanego wiersza

UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE MOWY

• rozwija umiejętność nazywania coraz większej liczby przedmiotów, zjawisk, zdarzeń buduje zdania rozwinięte i złożone
•  poprawnie wymawia głoski s, z, c, dz , najczęściej wymawia sz i ż, nieco później cz i dż
•  często nie wymawia jeszcze głoski r
• zaczyna używać określeń dotyczących prostych związków przyczynowo-skutkowych, np. aby, dlatego, bo
•  zaczyna używać określeń dotyczących najprostszych relacji czasowych, np. jutro, po obiedzie
•  zadaje bardzo dużo pytań, np. dlaczego?, po co?
•  często używa wyrazów nazywających cechy (przymiotniki, przysłówki) oraz posługuje się wyrażeniami przyimkowymi do określania relacji przestrzennych, np. na, pod, do, przed
• opowiada co widzi na obrazku poprzez wyliczanie elementów
•  opowiada co dzieje się na obrazku za pomocą pojedynczego czasownika lub prostego zdania.

UMIEJĘTNOŚCI MATEMATYCZNE

• łączy dwa przedmioty na zasadzie takie same
• grupuje pary obiektów powiązanych ze sobą, np. talerz i łyżka
• czasami łączy obiekty po trzy kierując się własnym doświadczeniem i wiedzą o świecie
• grupuje przedmioty wg. kryterium użytkowego, np. to jest w kuchni,   to jest do kąpania
•  po zademonstrowaniu rozdziela przedmioty według wielkości, koloru, materiału (klocki żółte i czerwone, duże i małe, drewniane i plastikowe)
• wie, że dotykając jeden liczman trzeba wypowiedzieć jedno słowo - stosuje  zasadę "jeden \ do jednego"
• potrafi wymienić nieco więcej liczebników, ale nie rozumie w pełni ich liczebnikowego   znaczenia
•  stara się wymieniać liczebniki po kolei
•  gdy liczy większą ilość przedmiotów, początkowo wypowiada znane sobie  liczebniki a  potem wymienia ponownie te same lub inne w niepoprawnej kolejności nie rozumie jeszcze istoty liczenia i koncentruje się na samej czynności liczenia
•  nie rozumie zazwyczaj , że ostatni wypowiadany liczebnik oznacza liczbę policzonych   przedmiotów,  zapytane ile jest? zaczyna liczyć od nowa
• wie że trzeba liczyć obiekty po zmianach typu dodać i odjąć
• orientuje się, że w wyniku dodawania i odejmowania zmienia się liczebność zbiorów
•  na pytanie, ile jest? pokazuje czynność liczenia, rozumuje tak: mało-bo krótko liczyłem, dużo - bo długo liczyłem
• licząc, wymienia kilka liczebników na okrągło
•  niektóre dzieci w tym wieku potrafią wymienić we właściwej kolejności kilka liczebników i przeliczając obiekty, wymieniają właściwy liczebnik

             UMIEJĘTNOŚCI W SFERZE EMOCJONALNO-SPOŁECZNEJ 

• samodzielnie korzysta z toalety; myje i wyciera ręce; potrafi samodzielnie umyć twarz;
• posługuje się łyżką i widelcem; potrafi rozebrać się, zakłada luźniejsze części garderoby, np. spodnie
•  wzrasta zdolność do samokontroli, np. zwykle potrafi sobie wytłumaczyć bez płaczu i wpadania w złość decyzje, które podejmuje wobec niego dorosły
•  zaczyna pojawiać się zdolność do reakcji odroczonych i umiejętności kontrolowania swoich ekspresji (zaczyna kontrolować wybuchy złości i żalu, potrafi poczekać na swoją kolej)
• pojawia się zdolność rozumienia i respektowania zasad społecznych obowiązujących w grupie
•  prosi o pozwolenie, np. gdy chce skorzystać z zabawki innego dziecka
•  kształtuje się umiejętność współdziałania w grupie, np. wspólnie buduje z klocków
•  potrafi przygotować przybory do rysowania i rozłożyć na stołach dla całej grupy,  pełni rolę dyżurnego
•  zaczyna uczestniczyć w zabawach tematycznych i grach z regułami, np. potrafi bawić się w sklep, w chowanego
• głębiej przeżywa takie emocje jak wstyd, zakłopotanie, duma, zazdrość
• dysponuje coraz większym zasobem słów do nazywania emocji swoich i innych
• występuje chętniej przed innymi , chce się popisać.

Wszystkie opisane  powyżej umiejętności są przedstawione orientacyjnie.

Pamiętajmy że zależnie o dziecka niektóre umiejętności mogą przychodzić z trudnością lub wolniej niż u rówieśników. W takich sytuacjach warto ćwiczyć z dzieckiem, a w razie niepokoju skierować się do specjalisty.

Rodziców powinno zaniepokoić jeśli czterolatek:

• nie umie podskakiwać w miejscu
• na trudności z rzucaniem piłki nad głową
• ma trudności  z utrzymaniem kredki pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym
• nie potrafi bazgrać
• samodzielnie się nie ubiera
• nie umie samodzielnie korzystać z toalety
• unika zabaw wymagających wyobraźni , zabaw w’’ udawanie’’
• nie interesuje się grami i zabawami interaktywnymi
• nie wykazuje  zainteresowania  innymi dziećmi
• unika kontaktu wzrokowego i fizycznego
•  nie opowiada swoich ulubionych historii
• przejawia niechęć do wprowadzania zmian i opór wobec nich
• powtarza określone  „dziwne” ruchy ciała
• nietypowo używa zabawek lub przedmiotów.

                                                                                              

Opracowanie na podstawie książki K. Skarbek, I. Wrońskiej  pt.  ‘’ Diagnoza i wspomaganie rozwoju psychoruchowego dziecka w wieku przedszkolnym’’

Jolanta Kożuch

                                                           

Czas ekranowy dziecka

Zalecenia odnośnie czasu ekranowego dziecka według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz Amerykańskiej Akademii Pediatrycznej:

dziecko do 2. roku życia - 0 minut dziennie,
dziecko 2-5 lat - max 60 minut dziennie, lecz obowiązuje zasada im mniej tym lepiej,
dziecko 6-12 lat - max 120 minut dziennie, przy obowiązywaniu tej samej zasady.

Zalecenia niektórych polskich pediatrów są nieco bardziej rygorystyczne:
dziecko do 3. roku życia - 0 minut dziennie,
dziecko 3-7 lat - max 30 minut dziennie,
dziecko 7-12 lat - max 60 minut dziennie.

Jakie są najważniejsze skutki długotrwałego i częstego korzystania przez dziecko z urządzeń ekranowych?
• Nieprawidłowy rozwój mózgu
• Trudności społeczno-emocjonalne – ze skrajności w skrajność: wycofanie i apatia lub nadmierne pobudzenie, drażliwość, niepokój, a nawet agresja,
• Zaburzenia koncentracji, trudności w czytaniu i pisaniu,
• Zaburzenia snu oraz (co się z tym wiąże) brak prawidłowej regeneracji organizmu,
• Problemy ze wzrokiem,
• Trudności w zakresie motoryki małej,
• Narażenie na uzależnienie.

Ważna jest profilaktyka, a więc zapobieganie możliwości wystąpienia negatywnych skutków urządzeń ekranowych. Jak tego dokonać? Klucz do sukcesu to: odpowiednie gospodarowanie czasem ekranowym dziecka.
Rodzic często ma mieszane uczucia: z jednej strony chce, aby dziecko mniej korzystało z telefonu, a z drugiej strony zajęcie dziecka ekranem jest okazją do załatwienia innych spraw albo możliwością chwili dla siebie. Istotna jest w tym wszystkim KONSEKWENCJA.
Jeśli chcemy, by dziecko mniej czasu spędzało przed ekranem - nie stosujmy ostrych metod (np. nagłe zabranie telefonu dziecku). To może spowodować bunt. Nikt nie jest zadowolony z tego, jeśli nagle mu się coś zabierze – tym bardziej jeśli jest to coś przyjemnego.

W konsekwentnym i bezpiecznym korzystaniu z multimediów pomocne mogą być poniższe zasady:
1. Rodzic i dziecko wspólnie ustalają limit czasowy i przestrzegają go. Limit powinien być ściśle określony, np. od 16-16.30 (wtedy łatwiej jest powołać się na ustalenia).
2. Rodzic i dziecko ustalają, co będą robić po zakończeniu użytkowania telefonu (atrakcyjna alternatywa, np. wspólne malowanie farbami, pójście na plac zabaw itd.).
3. Nie przeszkadzamy dziecku w czasie ekranowym – skoro ustaliliśmy np. pół godziny to wtedy dziecko ma pół godziny tylko na to (nie prosimy go, np. żeby w międzyczasie w czymś nam pomogło).
4. Uprzedzamy dziecko kilka minut przed końcem czasu, np. Zostało Ci 5 minut.
5. Kiedy w ustalonym czasie zabranie dziecku telefonu wywołuje bunt - pokażmy zrozumienie, np. wiem, że to było dla Ciebie bardzo ciekawe i trudno się od tego oderwać, jutro dokończysz. Tymczasem idziemy np. na plac zabaw (zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami).

Opracowała: Psycholog Katarzyna Latta

 

 

PAMIĘTAJ !!!

Dziecko krytykowane uczy się potępiać.

Dziecko otoczone wrogością uczy się agresji.

Dziecko żyjące w strachu uczy się lękliwości.

Dziecko doświadczające litości uczy się rozczulać nas sobą.

Dziecko wyśmiewane uczy się nieśmiałości.

Dziecko otoczone zazdrością uczy się zawiści.

Dziecko zawstydzane uczy się poczucia winy.

Dziecko zachęcane uczy się wiary w siebie.

Dziecko otoczone wyrozumiałością uczy się cierpliwości.

Dziecko chwalone uczy się wdzięczności.

Dziecko akceptowane uczy się kochać.

Dziecko otoczone aprobatą uczy się lubić siebie.

Dziecko darzone uznaniem uczy się, że dobrze mieć cel.

Dziecko żyjące w otoczeniu, które potrafi się dzielić, uczy się hojności.

Dziecko traktowane uczciwie uczy się prawdy i sprawiedliwości.

Dziecko żyjące w poczuciu bezpieczeństwa uczy się ufności.

Dziecko otoczone przyjaźnią uczy się radości życia.

Jeżeli żyjesz w spokoju, twoje dziecko będzie żyło w spokoju ducha.

W jakim otoczeniu żyje twoje dziecko?

D. L. Nolte, R. Harris, Dzieci patrzą na nas, Warszawa 2002, wyd. PAX, s. 7-8.

 

Wychowawcze ABC

PROŚBY DZIECKA

 

Nie rób tak, abym swoje pomyłki uważał za grzechy. To zaburza moje poczucie wartości.

Nie przejmuj się zbytnio gdy mówię: „Ja Cię nienawidzę!” To nie Ciebie nienawidzę, ale Twojej władzy, która mnie niszczy.

Nie przejmuj się zbytnio moimi małymi dolegliwościami. One jednak przyciągają Twoją uwagę, której potrzebuję.

Nie gderaj. Jeśli będziesz tak robił, to będę się bronił udając głuchego.

Nie dawaj mi pochopnych obietnic, bo czuję się bardzo zawiedziony, gdy ich później nie dotrzymujesz.

Nie zapominaj, że nie potrafię wyrazić siebie tak dobrze, jak bym chciał. Dlatego też niekiedy mijam się z prawdą.

Nie przesadzaj co do mojej uczciwości. To mnie krępuje i doprowadza do kłamania.

Nie zmieniaj swych zasad postępowania ze względu na układy. To wywołuje we mnie zamęt i utratę wiary w Ciebie.

Nie zbywaj mnie, gdy stawiam Ci pytania. W przeciwnym wypadku zobaczysz, że przestanę Cię pytać, a informacji poszukam gdzie indziej.

Nie mów mi, że mój strach i obawy są głupie. One są bardzo realne.

Nigdy nawet nie sugeruj, że Ty jesteś doskonały i nieomylny. Przeżywam bowiem zbyt wielki wstrząs, gdy widzę, że taki nie jesteś.

Nigdy nawet nie myśl, że usprawiedliwienie się przede mną jest poniżej Twojej godności. Uczciwe usprawiedliwienie się wzbudza we mnie nadzwyczajną serdeczność ku Tobie.

Nie zapominaj, że lubię eksperymentować. Nie zabraniaj mi eksperymentować, gdyż bez tego nie mogę się rozwijać.

Nie zapominaj, jak szybko rosnę. Jest Ci zapewne trudno dotrzymać mi kroku, ale – proszę – postaraj się.

Tekst anonimowy, USA 1985.